Heilige Vader, Dames en Heren, 

24 jaar geleden had ik een gesprek met een kind dat grote honger had.  Het was een gesprek dat mijn leven heeft veranderd en uiteindelijk ook het leven van miljoenen andere mensen.  En ik veronderstel dat het ook de reden is waarom ik hier vandaag sta.  De naam van dat kind was Edward en ik ontmoette hem in een dorp in Malawi tijdens een hevige hongersnood. Toen was hij 14 jaar oud en samen met zijn vijf jongere broers en zusjes zat hij naast zijn mama Emma die op sterven lag.  Ze waren allemaal ondervoed. Ik vroeg aan Edward wat hij hoopte en wat zijn verwachtingen waren voor zijn leven.  Hij keek naar mij en zei ‘Ik wil graag voldoende te eten hebben en ik zou ooit willen naar school gaan.’  Deze woorden waren de vonk die Mary’s Meals deed ontstaan, die nu een wereldwijde beweging geworden is.  De naam is ontleend aan Maria, de Moeder van Jezus.  Onze organisatie voorziet in gratis schoolmaaltijden.  Het voedsel wordt ter plaatse geteeld en wordt klaargemaakt en opgediend door vrijwilligers vanuit de directe omgeving van de kinderen. 

Vandaag krijgen meer dan 2,5 miljoen kinderen een maaltijd van Mary’s Meals elke dag dat ze naar school komen in 16 van de armste landen ter wereld.  Al wie betrokken is bij deze opdracht over de hele wereld en dit zowel wie giften doen als wie hun tijd gratis besteden aan dit werk, omschrijven zichzelf graag als dienaars van hoop.  Steeds opnieuw zien we dat de beloofde maaltijd de kinderen aantrekt om naar school te komen (vaak voor de eerste keer) en dat ze ook blijven komen.  Gemiddeld stijgen de inschrijvingen op school met 25% nadat de maaltijden er komen. 

Op vandaag zijn er nog 71 miljoen kinderen zoals Edward die niet naar school kunnen gaan omwille van armoede en honger.  Zij worden beroofd van hun toekomst.  Hun fysieke groei wordt vaak blijvend belemmerd en hun gebrek aan onderwijs veroordeelt hen en hun kinderen tot een leven in armoede.  Na meerdere decennia met vooruitgang stijgt de laatste jaren het aantal kinderen die hongerlijden in al te veel plaatsen op de wereld en dit door conflicten, extreme weersomstandigheden, schommelingen in de economie en het feit dat veel van de rijkste landen ter wereld hun hulpbudgetten verminderen. 

Vorig jaar was ik op bezoek in Tigray in Ethiopië waar al deze factoren samen tot een vreselijke hongercrisis hebben geleid waardoor veel kinderen gestorven zijn en vele honderdduizenden anderen niet langer naar school konden komen.  Ik sprak met een onderwijzer in een lege school die me vertelde dat als er geen kinderen spelen op de speelplaats, dat er dan ook geen hoop overblijft.  Misschien moet Hoop een nieuw Recht worden voor elk kind? 

Eerder vandaag bespraken we het recht dat kinderen hebben op onderwijs.  We kunnen duidelijk vaststellen dat het recht op voedsel en het recht op onderwijs voor de armste kinderen onlosmakelijk verbonden zijn en dat schoolmaaltijden deze fundamentele rechten kunnen waarborgen.  Samen ook met andere belangrijke rechten.  Hoeveel kinderen in onze wereld worden niet verhandeld?  Hoeveel ouders worden niet gedwongen om gevaarlijke routes af te reizen over vele grenzen heen eenvoudigweg omdat ze hun kinderen niets te eten kunnen geven en hun geen onderwijs kunnen garanderen? 

Ik geloof dat ieder kind recht heeft op een dagelijkse maaltijd op de plaats waar ze onderwijs volgen.  En ik geloof dat er geen enkele reden bestaat waarom wij die belofte niet kunnen maken en blijven houden tegenover de armste kinderen in de wereld.  In de grote mensenfamilie zijn er meer dan genoeg middelen om dit te doen.  Wij die hier samen zijn in deze ruimte kunnen dit waar maken. 

Vandaag bedraagt de kostprijs om een kind een heel schooljaar te voorzien van een maaltijd op school gemiddeld $25.  Om elk kind dat momenteel geen schoolmaaltijd krijgt in de landen met de laagste inkomens een maaltijd te bezorgen, zou het net iets meer dan 3 miljard dollar kosten per jaar.  In het Verenigd Koninkrijk alleen geven wij jaarlijks drie keer meer uit aan hondenvoeding.  Ik heb echt niets tegen honden, maar daarover ben ik echt beschaamd.  

De programma’s voor de schoolmaaltijden moeten niet voor altijd afhankelijk blijven van buitenlandse hulp.  Door het ondersteunen van de opkomst van een generatie goed opgeleide jonge beroepsbevolking, spelen deze voedselprogramma’s in feite een sleutelrol in het loskomen van afhankelijkheid van externe hulp en wordt de economie gesteund om zelf te kunnen voorzien in schoolmaaltijden. 

Een van de beste zaken nu ik wat ouder word is dat ik nu veel jongvolwassenen ontmoet in landen zoals Malawi en Liberia die mij zeggen: weet je, zonder de maaltijden van Mary’s Meals zou ik nooit naar school geweest zijn.  Misschien zou ik zelfs niet meer in leven zijn gebleven.  En nu hebben zij een betaalde job of konden ze een eigen zaak starten of brachten verbeteringen aan op hun gezinsboerderijen en dit omdat ze eenvoudigweg kunnen lezen en schrijven en omdat ze gezond gebleven zijn. 

Zou het niet wonderlijk zijn dat we in dit Jubeljaar op de uitnodiging zouden ingaan om Pelgrims van Hoop te worden door elk kind een dagelijkse maaltijd te beloven daar waar ze naar school gaan.  Er bestaat geen betere manier om de armste gemeenschappen ter wereld te helpen ontkomen uit de armoede.  En er is geen betere manier om het Recht op Hoop voor elk kind te waarborgen.