Jessi, een 26-jarige coördinator bij onze partnerorganisatie Dorcas, herinnert zich levendig de aardbeving met een magnitude van 7,8 van vorig jaar als een gebeurtenis die alles veranderde voor haar en duizenden anderen. Ze deelt haar herinneringen aan de uren, dagen, weken en maanden na de ramp, die duizenden dakloos, gewond en hongerig achterliet.

Direct na de aardbeving, die op maandag 6 februari om 4.20 uur toesloeg, kwamen Jessi en haar collega's in actie. Ze herinnert zich: "Ik probeerde mensen te helpen die rustiger moesten worden of water moesten drinken. Daarna bood ik eerste hulp aan hen. De aardbeving was een ramp die niet theoretisch kan worden beschreven. Iedereen leefde in shock en angst, en tot op de dag van vandaag leven veel mensen met dit gevoel."

Jessi woont al 17 jaar in Aleppo en maakt sinds 2019 deel uit van het Dorcas-team, dat humanitaire hulp biedt aan de mensen van Syrië. De aardbeving verergerde de vele uitdagingen waarmee gemeenschappen in Aleppo te maken hadden, in een landschap waar mensen al te maken hadden met de dagelijkse realiteit van conflict, wijdverbreide armoede en voedselonveiligheid. Mary's Meals werkt sinds 2017 samen met Dorcas om maaltijden te verstrekken aan kinderen in Syrië en bereikt momenteel meer dan 4.000 kinderen op onderwijslocaties in heel Aleppo. Jessi, die al lang met gemeenschappen in crisis werkt, heeft een scherp gevoel voor de belangrijkste zorgen van mensen, zowel voor als na de tragedie.

Ze zegt: "Voor de aardbeving woonden mensen tenminste nog veilig in hun huizen ... Na de aardbeving begonnen mensen zich zorgen te maken over iets nieuws; op zoek naar een veilige plek. Het was een vreemd gevoel voor een individu om te ervaren, om het vertrouwen in je huis te verliezen, de plek waar je woont.

"Na het overwinnen van de directe schok was het belangrijkste voor ons [Dorcas] om voedsel en drinken te verstrekken aan gezinnen, en vervolgens hun huizen te proberen te herstellen of op zoek te gaan naar andere plekken om te wonen. We kunnen ook de psychologische factor niet vergeten die alle kinderen, mannen en vrouwen, en ouderen hebben ervaren. Zelfs nu zijn de psychologische effecten voor iedereen duidelijk."

Onze Crisis in Syrië noodhulp - mogelijk gemaakt door de vitale bijdrage van onze donateurs, lokale partners en vrijwilligers - voorzag in hulp voor degenen die wanhopig behoefte hadden, waaronder voedsel, water en andere essentiële ondersteuning. Dankzij de gulle reactie van supporters over de hele wereld konden we meer dan 7.000 mensen bereiken met dagelijkse voedseluitdelingen en Dorcas ondersteunen bij het verstrekken van andere basisbehoeften aan gezinnen, waaronder hygiënepakketten, dekens en psychosociale ondersteuning.

Jessi maakte deel uit van het team dat actief betrokken was bij het leveren van deze vitale hulp. Ze zegt: "[Om snel een interventie- en assistentieplan te ontwikkelen ...] begonnen we schuilplaatsen en individuen op straat te bezoeken en een vragenlijst af te nemen over de behoeften die ze op dat moment hadden.

"Ik herinner me dat toen we voedsel gingen uitdelen in de schuilplaatsen, mensen wachtten op deze maaltijd omdat het aantal personen groot was en niemand eten had, dus het maakte een groot verschil in het tegemoetkomen aan de behoeften [tijdens] de crisis. Kinderen renden naar onze deuren om een broodje en een stuk fruit te ontvangen. Er waren ouderen die ons altijd bedankten, vooral degenen die een handicap hadden en niet in staat waren om zichzelf te verplaatsen en aan hun behoeften te voldoen. Eerlijk gezegd was het schoolvoedingsprogramma mijn favoriete onderdeel van de sessie omdat ik mijn gevoel van vreugde niet kan beschrijven toen we met de kinderen in een kring zaten en broodjes aan hen werden uitgedeeld en ze die met plezier, vreugde en gelach aten.

"Toen de steun begon binnen te komen, werd deze eerst verdeeld onder de zwaarst getroffen gezinnen, en vervolgens onder alle gezinnen. Gezien de moeilijke omstandigheden waarin we leefden, voelde ik me trots op mezelf en het werkteam dat de wereld om ons heen hielp, en we waren sterk. Er werden ook psychologische ondersteuningssessies gehouden en die verlichtten ons ... We werkten dag en nacht om aan de behoeften te voldoen die door de aardbeving waren ontstaan. Deze ervaring heeft ons vele maanden gekost, en tot op de dag van vandaag gaat het proberen te helpen zo veel mogelijk door."

De impact op het onderwijs beperkte zich niet tot de dagen en weken na de aardbeving toen de scholen gesloten waren. Jessi zegt: "In het begin waren de studenten lange tijd afwezig van school vanwege.